Μου χαρίστηκες απλόχερα.
Σε όλο σου το μεγαλείο μου δόθηκες.

Δεν μπορώ να θυμηθώ την πρώτη φορά που σε ένιωσα στο πετσί μου.
Ίσως υπήρχες μέσα μου από πάντοτε.
Τι σημασία έχει άλλωστε;

Υπάρχεις.

Σε κάθε μου σκέψη.

Σε κάθε απόφαση. Σε κάθε επιλογή.

Σε κάθε μικρή στιγμή.

Με βασανίζεις. Το ξέρεις;

Μου κλέβεις τη γαλήνη.

Μου χρωστάς τη γαλήνη.

Θα μου τη δώσεις;

Είναι στιγμές που χάνεσαι, το νιώθω.
Ίσως θα νόμιζες πως είναι έστω αυτές για μένα λίγες στιγμές γαλήνης.

Πόσο λάθος.

Με απαλλάσσεις για λίγο από το βασανιστήριο.

Μάθε πως αυτό είναι χειρότερο.

Γιατί η μόνη βεβαιότητα που μου χάρισες ποτέ σου είναι ότι πάντα θα επιστρέφεις.

Με πονάς, το ξέρεις;

Είναι τυραννία να πιστεύεις και να μην πιστεύεις ταυτόχρονα.

Να μην ξέρεις ακόμα κι όταν είσαι σίγουρος πως ξέρεις.

Να νιώθεις πως η απάντηση που έχεις είναι η σωστή κι αμέσως εσύ να την βγάζεις λάθος -ή ίσως σωστή-.
Κι είναι στιγμές που νιώθω πως σε κέρδισα.
Νιώθω πως ξέρω. Πως δεν θα έχεις τίποτα να μου αντιτάξεις σε αυτό που έχτισα.
Μα ένα σου ''μήπως'', ένα σου ''και αν; '' αρκεί.
Για να κάνει ό,τι έχτισα σκόνη. 

  

Είσαι μάγισσα.

Μετατρέπεις τις πεποιθήσεις μου σε θεωρήματα.

Τις αξίες μου τις πετάς σ’ έναν ατέλειωτο κύκλο αναθεώρησης.

Τις απόλυτες αλήθειες μου τις φωνάζεις ολότελα ψέμματα ή ψέμματα μισά ή μισές αλήθειες.

Σε ακούω όταν φωνάζεις. Δεν μπορώ ν’ αδιαφορήσω. 

Δεν μπορώ να σε απωθήσω.

Το έχω προσπαθήσει. Δεν μπορώ.

Πως γίνεται να απωθήσει κανείς ένα κομμάτι του εαυτού του;

Κουράστηκα.

Έχω σταματήσει να ψάχνω το νόημα μαζί σου, καταλαβαίνεις.

Δεν υπάρχει πια τίποτα που να θεωρεί αληθινό το μυαλό μου.

Μου έκλεψες τη σιγουριά. Τη βεβαιότητα.

Το μυαλό μου το έχεις τόσο κουράσει.

Μου μολύνεις τη σκέψη.

Μου παραμορφώνεις ακόμα και το συναίσθημα.

Κι όμως. Υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο δεν αμφιβάλλω.

Ακόμα κι αν μπορούσα να σε διώξω για πάντα από μέσα μου, δεν θα το έκανα.

Όχι, δεν θα το έκανα.