Ο χρόνος με διαλύει.

Μ' αιχμαλωτίζει στο παράλογο.

Και κάπως έτσι χάθηκα

να ψάχνω την αρχή και το τέλος.

Nα ψάχνω το νόημα...

Πες μου. Υπάρχει ;

Ο χρόνος με φυλακίζει.

Σ' ένα ατέρμονο κυνήγι...

Φαύλος κύκλος.

Κι έχω ξεχάσει

πως βρέθηκα εδώ.

Ο χρόνος μου τάζει..

το Αύριο...

Μου λέει ψέμματα

σαν με καθησυχάζει

''μη βιάζεσαι, έχεις το αύριο''

''μη ζεις, έχεις χρόνια να ζήσεις''..

Ο χρόνος με τρομάζει.

Με τρομάζει

το απέραντο του

που αδίστακτα φωνάζει

''είσαι ένα τίποτα.''

Με τρομάζει 

το λίγο του 

που όλο μίσος ψιθυρίζει

''Δεν σου μένει καιρός...''

Αν κάτι θέλω να σκοτώσω

είναι ο χρόνος.

Να τον διαλύσω.

όπως με διέλυσε...

Να τον προσπεράσω.

όπως αδιάκοπα με προσπερνά...

Να του πάρω την ψυχή.

όπως  πήρε τη δική μου...

Θέλω να σκοτώσω το χρόνο.

Μα πως ;

Πες μου.
Πες μου πώς γίνεται...

Αλήθεια μπόρεσε ποτέ κανείς

να σκοτώσει 

κάτι που δεν υπάρχει ;.........