Κοιταζεις τον κοσμο σου.

το φως...

αχ ποσο θελεις να κρατησεις το ''φως''

τη στιγμη να τηνε φυλακισεις

εστω για μια φορα...

Μα η ζωη σε προσπερνα...

Δεν φταις εσυ.

Ειναι ο χρονος.

Παντα ο χρονος.

Σε προλαβαινει

Σ' αφηνει πισω...

Και καπως ετσι περασανε τα χρονια...

με σενα να κοιταζεις 

κεινη την ''ζωη'' που στεκει παντα απεναντι

στην αλλη οχθη

κεινη τη ζωη που δεν  εζησες...

Και καπως ετσι γερνας

καθως μετρας

ποσος καιρος σου μενει...

Και ειναι τοσο λιγος, ξερω...

Κι εσυ γερνας

μεσα σε ενα ''γιατι?''

για όσα δεν εκανες

και ειναι αργα...

Μην κλαις.

Οσος χρονος κι αν σου χαριζοτανε,

τα ιδια θα κανες...

τα ιδια λαθη

τις ιδιες ωρες τις χαμενες...

Παντα τα ιδια.

Μην κλαις.

Ακομα κι αν σου διναν την αθανασια

παλι ετσι θα εμενες...

Μ' ενα αιωνιο ''γιατι?''

Κοιταζεις τον κοσμο σου.

Νυχτωσε νωρις αποψε...

κι ο υπνος σε πλησιαζει απειλητικα...

Ειναι καιρος να κλεισεις τα ματια σου...

για παντα.

Καληνυχτα.